salkımdan düşler

başarısız mıyım ben. siz benim hedefim misiniz. ben ağlıyor muyum, ellerim neden yerde. oksijeni neden hissedemiyorum. gözlerimi onun gözlerine neden yaklaştıramıyorum. sanki bir çiçeği daha doğmadan paramparça etmişcesine gücüm yoktu o anda. geçmiş zamanı hissediyorum ama haber veremiyorum. bu camı aramıza kim koydu. gerimdeki insanların neden yüzleri asık, sevdiği insanı yeteri kadar sevememiş gibi mi hissediyorlar yoksa. ben o hissi hiç iyi bilmem. o binadan atlamalıyım diyordu sesim bana... pişmanlık. ben gitmiş miyim. burnumdan neden kokuları alamıyorum. dünya hiç bu kadar soğuk olmazdı yaz mevsiminde. vücudumda bilmesem kan yok diyeceğim. şu sobanın içine atsalar beni artık benden bir yol olmaz, artık biliyorum. sanırım kabul etmenin de vakti geldi. ben doğmuşum bir başka dünyaya. şu gerideki insanlar bunu ağlayarak kutluyor, şimdi anladım. ve anlamsızca derin derin oh dedim. düşünsene ben ölmüşüm ve dertlerim benden gitmiş. bir kuşun kanatlarını alırsan ondan, görevini yap

her insan zamandan ihanet görür. saatleri kaybediyorsun. kum saatinin içine litrelerce su döksen dahi, o kum inecek aşağıya ve inat olsunki öleceksin sen insanın oğlu. kumu izlemek de senin tercihin. pek tabii, o kum saatini paramparça etmekte. belki paramparça edersen sen zamanı durduramazsın ama, aklındakileri silersin derim sen. bir düşünme. sen iki kez düşün. ölünce hayallerini de bir diğer insana devretmeyi. kim ister uçurumdan gece vakti atlamayı. deli işi olmalı bu ama. ama bir gece bizi uyandırıyorlar ve gözümüzü açtığımızda siyah bulutlar bizi görüyor. ve inan sana. sen atlamak istiyorsun bir daha. bedenin uykuda kalıyor sen gitmekten haz alıyorsun. görevin bitiyor. pesimist yetmez mazoşist olsan bu kadar acı çekmezsin gülerken. sen son kez düşün yine de. gökyüzüne gözün kapalıyken 100 salise bakarsan. aslında hiç bakmamış olursun. felsefe, felsefe olalı böyle kaos görmemişti. ölüm acımasızken nasıl bu kadar günahkar olabilir. inan aklım alıyor ama hayalim reddediyor. ben