yetmiş iki

hayal kurabildiğim için bana deli dediler. İlk başlarda sineye çekebiliyordum bu rütubetli duvarla yaşamayı. ben hayal ediyorum daha bir yaşamı. beni buraya attılar, ben atılmaktan onur duydum. deliler hep onur duyar demişti bana. ben olmadığım durumlara sokuyordum kendimi hayallerimde. asla olamayacağım durumlara. insan yetmiş şey yaşasa, yetmiş birinci şeye ulaşamadığı için yetmiş kez kafasını duvarlara vurur. şu kara boşluğa atmak ister bazen. ben insan türünden olmama rağmen asla anlamayı algılayamadım.

hayal kuramadığım için bana köle dediler. insan doğar ve belli bir zamana dek kendi kararlarını alır. ancak konuşmayı başardıktan sonra insan, ilk çocukken köle olur. bize söylenenleri yerine getiririz. ve köleyken insan, işte o insan ölene dek çocukluğundaki zamanları anımsar. siz buna yaşam koşulları diyorsunuz, ben diyemem.

kusura bakmayın ama ben düzeni tanımıyorum. bir milyon insan bir alana toplansa ve hep bir ağızdan özgürlük diye bağırsa. ne uzun boylu adamlar, ne de bıçak kalpli kadınlar karşı koyabilir buna. insanlar erken ölmekten korkuyor, ben ise geç gelen başarısızlıkları yaşamayı. başarısızlıklar, mutsuzlukların en kadim dostudur bence. 24 saatin 23'ünde mutlu olsak, o 1 saatteki mutsuzluk kadar keyif veremez. biz yaşıyoruz ve bırakın bari bunu yaşayalım.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

aylaya

boşluğun dolu tarafında karantinalardayım.  hayatım dünyanın sonuna doğmuş gibi. başım yastığın kan dolu tarafında, masallarım kabusların kendisi olmuş. dünya bugün de tersinden doğmuş güneş bugün de sözünde durmuş gibi bir tekdüzelik. unutamadığım yeminlerim yedi şarap kadehinde. yeniden kurmaya başlayamadığım hayallerim, teselli dolu omuzlarımda yükseliyor.  yönünü kaybetmiş bir turna gibi çarpıyorum yaşlı ağaçlara.   bir hayat en fazla ne kadar yaşanamaz da olur böylesi. daha fazla ne kadar kara. ne kadar dar. kadarıyla. 
Devamı

bağdaş kurmuş gülen insan

ben ölürsem bir gün beni mezarın içine koymasınlar, ben ölürsem dediğime bakmayım, normal olanı demiyorum. bir insana olan hayranlığın bitince olan benim dediğim. ben, o üç harfli olan tatavayı kullanmayı sevmiyorum. gidince bunun bir anlamı kalmaz çünkü. insan ölünce bir tek toprağını sever gerçekten. peki kaç insan ölmüştür şu ana kadar sizce. ya da kaçı yaşamaktan onur duymuştur. çok mu memnunsun yaşamından, bence yaşarken en fazla hiç defa gurur duyarsın nefes almaktan, tabii oksijenin yettiği kadar. biz yaşıyoruz ve şu gezegene bir iz bile bırakamıyoruz. peki insan pesimist olunca mı aşar bir tek bunu. insan, insanlığından bıkınca mı icat eder bir şeyi ancak. biz insanlığımızdan keyif alıyoruz. benim inancım; her büyük mucitin, her büyük adamın, büyüklüğünü ispatlamadan önce mutlaka intiharı düşündüğü yönünde. peki sizce benim rotam mı şaştı, ya da ben çok fazla mı size benzedim. nesin sen dünya, bir rahat ver.
Devamı

ne var ne yok

pozisyon var gol yok kılıç var kan yok umut var gelişme yok dert var çare yok cefa var rahat yok aşk var yâr yok sigara var ümit yok gece var aydınlık yok kaygı var sefa yok doğa var canlı yok tehlike var yakalanmak yok sabah var çorbacı yok özlem var çaba yok istek var halim yok hırs var başarı yok su var yaşam yok ilham var defter yok dost var yolcu yok sevgi var karşılık yok bulut var yağmur yok dünya var mutluluk yok kumar var şans yok sevişmek var zevk yok arkadaş var samimiyet yok yemek var tat yok ceku var arif yok istanbul var iyilik yok yenilgi var kuşku yok kuş var ağaç yok perişanlık var vazgeçmek yok gemi var ismail abi yok yaşanmışlık var gurur yok idam var son istek yok maç var kaleci yok hayaller var zaman yok sonbahar var yaprak yok cinayet var iz yok tekrar var üzüntü yok bira var behzat amirim yok anahtar var kapı yok kanser var doktor yok hırsız var eşya yok izmir var deniz yok borç var para yok okul var öğretmen yok acı v
Devamı